Radosna twórczość Elizabeth

Coś mi dzisiaj w głowie świtało, także może na ferie coś wykombinuje, ale nic nie obiecuję Wink

Mi wystarczy to, że coś Ci zaświtało, już się cieszę Wink

I nadziejam, że coś z tego będzie.

19.11.2009 rok, 09:49,
Hotel Ibis, pokój 416, moje łóżko

No i dobra. Mamy przerypane. Absolutnie i totalnie przerypane.
Zostało nam jakieś czterdzieści minut żeby zejść na dół i zjeść śniadanie, zanim skończą je wydawać. Ale kartki upoważniające nas do jedzenia, które nam wczoraj rozdali "one per person per day" dziwnym trafem zniknęły. Przeszukałyśmy cały pokój i nic.
Babę szlag trafia. Cały czas mówi "cholera" i chyba ma nerwicę. W sumie nie mogę jej się dziwić. Chociaż ja zwijam się ze śmiechu. Z opcji śmiać się czy płakać ta, którą ja praktykuję jest lepsza dla zdrowia. Nie narażam się na to, że mi żyłka w mózgu pęknie.
Zadzwoniła do Dziadka, ale zdołała dotrzeć tylko do francuskiej poczty głosowej, którą potraktowała tekstem "A idź mi, cholerna babo". I jak ja się mam z tego nie śmiać?
Przekręciła numer przez +48, bo jak się okazuje, normalnie wcale go przy numerach nie ma. Jest to dla mnie zupełnie niezrozumiałe, bo nie dość, że można kontaktować się za granicą, to numer, którzy został wyposażony w te dwie magiczne cyfry z plusem sprawia wrażenie, że dokładnie się wie, czego się chce.
Ale Baba sobie nie życzy, żeby ludzie mogli do niej dzwonić jak jest za granicą, tak przynajmniej wytłumaczyła tą anomalię w swojej książce telefonicznej. Postanowiłam być miła i nie powiedziałam nic o tym, że jedno do drugiego ma się jak piernik do wiatraka, bo kto będzie chciał i będzie miał numer z +48, to bez problemu do niej dotrze. Może sama na to kiedyś wpadnie, bez wywoływania przeze mnie sporu.
W każdym razie, kiedy już się z Dziadkiem skontaktowała okazało się, że on ma karteczki. Wszystkie, co do jednej. A on już dawno poszedł na uczelnię.
Brawo.
W ogóle dzisiaj o nieludzkiej porze (czyli godzinie ósmej coś), przez sen słyszę jakiś znajomy stuk. Jako że bycie z lekka nieprzytomnym nie sprzyja koncentracji, nie umiałam sobie przypomnieć, skąd go znam. Jedyne co wiedziałam to to, że jestem wściekła, bo młócą mi czymś nad uchem, a ja usiłuję spać, cholera jasna.
W końcu zmusiłam się, żeby popatrzeć. Źródłem dźwięku był wciskany klawisz na panelu dotykowym w laptopie.
Dziadek siedział sobie w najlepsze na łóżku i przygotowywał wystąpienie, którego wygłoszenia wczoraj odmówił. Ale nowy dzień ożywczo działa na ludzi, jak widać, i zaczął na szybko cośtam robić.
Nic nie wspominając o tym, że latał jak oparzony po pokoju i się zbierał, żeby zdążyć na dziewiątą. Wyszedł jakieś dwadzieścia pięć po.
Baba właśnie kazała mu wrócić do hotelu i dać nam karteczki. Idziemy na dół na nie czekać. Byle szybko, bo zaczynam być głodna.

19.11.1009 rok, 11:01,
Miejsce dalej to samo.

Okej. To jest cud, że ja jestem tu z Babą, żeby ratować całą sytuację, która wymknęła się wszystkim spod kontroli. Dziadek się zgubił.
Ja nie żartuję. Zabłądził po drodze z uczelni do hotelu (która, piszę to z wahaniem, ma podobno sto metrów).
Zeszłyśmy na dół, wyszłyśmy z hotelu na zewnątrz i nic. Ani śladu. Rozglądamy się. Nic. Czekamy. Nic. Nic, nic, nic.
W końcu Baba nie wytrzymała i zadzwoniła. Zgubił się.
Najlepsze jest to, że ona to totalnie przewidziała. Powiedziała, że pewnie poszedł źle. Samosprawdzające się przepowiednie?
Zaczęła co prawda zaraz go instruować - "masz mapkę, idź się zapytać. No idź się... Zapytaj się. Ja ci dam recepcjonistkę, powiedz jej, gdzie jesteś. (tu wstała) Do you speak English? Niech to szlag, nie mówi po angielsku. Idź do policjanta. Albo taksówkarza".
Ja w tym czasie usiłowałam nie popaść w paranoję i nazbierałam sobie ulotek o Paryżu. A potem wszystkie przejrzałam.
Po jakiś dwudziestu minutach Dziadek się zjawił. Wygrzebał karteczki, dał nam je, więc od razu lecimy do restauracji. A tam już sprzątają.
Co prawda nie było jeszcze 10:30, do której śniadanie miało trwać, ale wszyscy już spożyli i sobie poszli, tak bardzo nam przykro. Jednak jakimś cudem usadzili nas przy miniaturowym stoliku w holu i uraczyli nas croissantami i najmniejszą ilością herbaty, jaką w życiu widziałam, którą zresztą od razu w połowie rozlałam na siebie oraz podłogę. No cóż, ja to ja. Ale powycierałam.
Wokół całego stolika zresztą wyglądało tak, jakby przeleciało tornado. Ale, ja przepraszam, czy to moja wina, że te croissanty się kruszą? No właśnie, nie moja.
Muszę jeszcze przedyskutować z Babą, co dzisiaj robimy. Będę się upierać przy jeździe do centrum Paryża i rozeznaniu się w terenie, ale co z tego wyjdzie, to się dopiero okaże.

Ej, Twoi dziadkowie są bardziej nowocześniejsi niż moi rodzice, naprawdę Very Happy

Na laptopie Twój dziadek się obsługuje, a mój tato nie rozróżnia w myszce prawej strony od lewej.
Ale ej, ja bym się pewnie też zgubiła Very Happy

No i oczywiste jest to, że to nie Twoja wina że croissanty się kruszą Very Happy

niezle akcje z karteczkami i dziadkiem ;D
ale dobrze ze trafil ;D i nic sie nie stalo no i zjedliscie ;D

Wierz mi, Muse, mój dziadek się obsługuje komputerem pewnie lepiej niż mój tata, więc wiesz Very Happy

Nie wiem, jak to się dzieje. Może ludzie mają różne predyspozycje i do takich rzeczy?

Twój dziadek ma wrodzone to, ot co Very Happy

No ale dawaj dalej Wink

Dokładnie

Teraz się właściwie zacznie problem z dawaniem dalej, bo nie mam tego na kompie i musiałabym przepisać. A, podobnie jak wszyscy, cierpię na chroniczny brak czasu.
Ale się postaram i jak coś będę miała, to dam Wink

Ojjej, takie coś.
No to dobrze, czekamy w takim razie aż będziesz miała chwilkę żeby to przepisać Wink

Elizabeth! Na początku powiem, że przepraszam, że dopiero teraz zabrałam się za czytanie... To brak czasu i niezdolność do czytania dłuższych tekstów na komputerze Wink

No ale do rzeczy. Świetnie piszesz, masz talent, co do tego nie ma wątpliwości. Cała historia wciąga i jest tak genialnie opowiedziana. Jak się zacznie, czytać, nie można przestać Very Happy

Apeluję o więcej! Wink

Nie przepraszaj. Lepiej późno niż później, nie? Wink

I, jej. Strasznie, strasznie Ci dziękuję za miłe słowa, Lumi ;**

Hm, a poza tym, biorąc pod uwagę, że zebrałam się w sobie i przepisałam to wszystko na komputer, mogę chyba spełnić Twój apel w postaci jakiegoś nowego fragmentu Very Happy

Ostatni kawałek znowu rozbijam na dwie części, bo jest za długi Wink

19.22.2009 rok, godzina bliżej nieokreślona,
Pociąg linii RER do Paryża (TAK!)

3 Fakty Na Temat Francuskiego Społeczeństwa:
1. Wielokulturowe.
Ludzi czarnych jest chyba niemalże tyle, co białych. Z niewielką domieszką koreańczyków czy innych skośnookich.
2. Nie ma kobiety, która byłaby niepomalowana.
Co się w sumie jak najbardziej chwali. Wszystkie, niezależnie od koloru skóry, są zadbane i porządnie ubrane. Z pomalowanymi paznokciami.
Facetów się to nie tyczy.
3. Mieli przecenę na iPhone'y, iPody i wszelkie produkty Apple'a.
Jak słowo daję, każda jedna osoba posiada taki telefon. KAŻDA.
W sumie trochę mnie to przeraża. No bo, halo? One tanie nie są. Nie wierzę, żeby tutaj było inaczej.
Ale jednak. To naprawdę może zszokować i przestraszyć człowieka, który żyje w takim kraiku jakim jest Polska.
Witamy w prawdziwym, komercyjnym, snobistycznym świecie!
I życzymy miłego dnia.

19.11.2009 rok, 5 minut później,
Pociąg lini RER do Paryża.

Ooch, właśnie. Będąc na przystanku widziałam kobietę (tak, kobietę. Wyglądała na jakieś 39 lat i była murzynką), która czytała "Księżyc w Nowiu". Wnioskując po okładce, bo z nazwy wiem tylko tyle, że zaczyna się na "t".
Ale jestem absolutnie i totalnie pod wrażeniem. Pozytywnym.
Szczególnie biorąc pod uwagę, że przeczytała sporo ponad połowę.

19.11.2009 rok, godzina 13.53,
Ławka niedaleko Luwru. Luwru. Luwru!

O. Mój. Boże.
Ja się tu przeprowadzam. Totalnie się tu przeprowadzam.
To jest najpiękniejsze miejsce na świecie.
Ledwo dyszę z zachwytu.
Aaaaach.

19.11.09 rok, godzina 19.55,
Moje (?) łóżko.

Kocham Paryż. To tak oficjalne, że noszę koszulkę, która bardziej oczywiście by na to wskazywać nie mogła. Jest ogromna, biała i posiada napis "I (serduszko) Paris". I okej, może nie jest zgrabna, może wyglądam w niej głupio, ale po prostu musiałam sobie ją kupić. W najbliższym czasie muszę sobie sprawić taką drugą, tym razem z napisem "I (serduszko) London" i będę miała komplet. Chociaż chyba najpierw musiałabym do tego Londynu pojechać.
Drugim łupem dnia dzisiejszego jest kubek po kawie ze Starbucks'a, który bardziej szpanerski być nie mógł, naprawdę. I kiedy chodziłam po Paryżu, trzymając go w ręce i siąpiąc tą kawę, czułam się niemalże spełniona. Pomijam fakt, że kawa sama w sobie była totalnie obrzydliwa. Wodnista, czarna, gorzka, bez cukru albo mleka. Tyle człowiekowi przychodzi z zaufania Babie i kazania jej zamówić tą, którą ona bierze.
Co prawda ona wylała ją na środek chodnika przed centrum handlowym, gdzie znajduje się przystanek RER'u, po wypiciu może dwóch łyków. Próbowałam jej powiedzieć, że tak się nie robi, że to jest kulturalne miasto i kulturalni ludzie, ale nic do niej nie trafiało. Stwierdziła, że już była na ziemi jakaś mokra plama, ona dołożyła swoją, nie ma żadnego problemu.
Ja was błagam, z kim ja żyję?
Co prawda ja też się swojej wyzbyłam, ale najpierw wypiłam pół, na litość boską. I zrobiłam to (mówię o wyrzucaniu, nie o piciu) bardziej dyskretnie, wylewając do kosza na śmieci przed kościołem, kiedy nikt nie patrzył. A kubek starannie oczyściłam, żeby nie ucierpiała na tym moja torba, co i tak się ostatecznie stało - ona desperacko potrzebuje prania, i wzięłam na pamiątkę.
Ludzie.
Ja mówię o kawie. Biorę sobie KUBEK do domu. Nadszedł czas na zakład psychiatryczny, nie ma zmiłuj.
Co nie zmienia faktu, że jutro też się do Starbucks'a wybieram. I pojutrze. I dopóki będzie w zasięgu.
Ale totalnie nie o tym chciałam pisać. A mianowicie - Paryż.
Uważam, że całe miasto powinno zostać cudem świata. Dla mnie jest nim na pewno. Nareszcie trafiłam do prawdziwego, cywilizowanego świata. I nie wyobrażam sobie, jak wrócę do tego, który dotychczas znałam. To mnie może zabić, naprawdę.

Nie ma za co Wink

.

Czyli to już przedostatni fragment z Paryża? Szkoda, ale mam nadzieję, że w przypływie weny napiszesz coś jeszcze Very Happy

Teraz jeszcze bardziej chcę jechać do Paryża. Strasznie lubię takie duże, wielokulturowe miasta. I wszyscy mieli produkty Apple? To ciekawe. Ale oni tam na pewno o wiele więcej zarabiają niż ludzie w Polsce Rolling Eyes

O, kawa ze Starbucks'a? I mówisz, że była niedobra? Nigdy nie miałam okazji spróbować, ale pewnie na Twoim miejscu też bym sobie zatrzymała kubek Very Happy

Ależ skąd, w żadnym razie ostatni. Zostało tego jeszcze tyle, że pod koniec będziecie pewnie mieć dość Very Happy

Lumi, życzę Ci, żebyś pojechała, bo tam naprawdę jest świetnie Wink

Nie no, zarabiają na pewno więcej, więc może nie powinny mnie te Apple'owe rzeczy dziwić.

Ach, obrzydliwa. Za to kubek jest milusi Very Happy

CD.

Stacja RER'u (który nieustannie wydaje mi się być RAR'em. Nie umiem sobie wbić tego do łba) znajdowała się w centrum handlowym, więc opuszczając ją nie dało się do niego nie wejść, chociaż wolałabym tego uniknąć. Było ogromne, pełne rozmaitych sklepów i jeszcze rozmaitszych ludzi. Myślałby kto, że o 12 wszyscy pracują jak na porządne osobniki przystało, ale bynajmniej. Szczękę musiałam mieć gdzieś tak na wysokości kostek, jak to zobaczyłam.
Oczywiście, w tym pokrętnych korytarzach nie dało się nie zgubić, co też niezwłocznie się stało. I wtedy zaczęło się dziać, tak jak zapowiedziałam.
Latałyśmy jak dzikie, mam nadzieję, że jednak sprawiając wrażenie osób, które wiedzą, co robią. W końcu byłam zmuszona zapytać się jakieś kobiety o "exit", a co dowiedziałam się, że mam iść "up". Najlepsza metoda wybrnięcia ze wszelkich kłopotów według Baby? Nękać biednych ludzi. A jeśli chcemy się jakoś z nimi porozumieć, to zaszczytne zadanie spada na mnie. Bo ja umiem po angielsku. Mówię wam, znajomość języka jest błogosławieństwem i przekleństwem jednocześnie. Wszystko na twoich plecach. Ale nie, żadnej presji, wcale.
W końcu wydostałyśmy się na zewnątrz, ale radość była krótkotrwała. Ulotniła się, kiedy się zorientowałyśmy, że jedyne wyjście jest zablokowane i nieczynne zupełnie. Więc - powrót do sklepu i hulaj dusza. Ponieważ jestem nieśmiała jak cholera, więc jeśli mogę odwlec pytanie o drogę, robię to bardzo chętnie. Tak było i tym razem. Zamiast głupio zawracać komuś głowę, wpakowałam się na kolejne schody i wyjechałyśmy do góry. Eureka! Wyjście!
W Paryżu zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Od razu wyciągnęłam aparat i zaczęłam robić zdjęcia wszystkiemu. "Oo, tam jest coś ładnego, patrz, jakie boskie! Oł maj Gasz, oł maj Gasz, ale tu pięknie. Czeekaj, jeszcze jedno zdjęcie. Cholera, człowieku, czego mi w kadr włazisz? Oo! I tam! Niech to szlag, drzewa mi zasłaniają. I po co te auta tu jeżdżą, przeszkadzają mi. Aaach. Ja się tu przeprowadzam."
Wszystko naprawdę jest powalające, zbudowane z podziwu godną starannością i dbałością o szczegóły, czyste i bardzo jasne, co jeszcze potęgowało świecące słońce. Tak, właśnie, tu świeci słońce. U nas pewnie zima, a ja mam wrażenie, jakbym przesunęła się w czasie i trafiła na wiosnę. Trawa ma soczysty zielony odcień. Hipnotyzujący. Piękny.
Mogłabym nią oczy cieszyć przez cały dzień długi.
Chwilami było tak ciepło, że zdejmowałam płaszcz i chodziłam tylko w tunice, która rękawów nie posiada. Wtedy marzłam, nie powiem, bo swetra, ofiara, nie wzięłam. Jutro wszystko przemyślę sobie dwa razy i wyposażę się w okulary zanim oślepnę od tego blasku.
Całe miasto naprawdę jest bardzo jasne (pisałam to już? Och, naprawdę? Niemożliwe), przez co staje się bardziej otwarte i przyjazne ludziom. Co więcej nie widziałam ani jednego śmiecia na ulicy, budynki nie są pomazane graffiti, jak to u nas.
Jest tłoczno. Strasznie dużo ludzi. Z iPhone'ami.
Jeszcze więcej jest samochodów.
Panuje tu ogólny wrzask i hałas. Ale taki przyjemny, tętniącego życiem miasta. W pewnym sensie jakoś tam pasuje. Ciszy można szukać w lesie. Tutaj - nie ma mowy.
Właściwie brakuje mi słów, żeby opisać to, co dzisiaj widziałam, bo napisanie nawet milion razy "piękne" owszem, spowodowałoby, że odpadłaby mi ręka, ale nie byłoby wystarczające. To trzeba zobaczyć i tyle.
Oczywiście, największe wrażenie robi Luwr. Spodziewałam się, że będzie jakoś odizolowany od reszty miasta, ale nic z tych rzeczy. Stoi sobie w samym środku, idealnie się w cały klimat wpasowując.
Całe muzeum jest niesamowicie wielkie. Ogromne. Jedna ściana, wzdłuż której szłam, może mieć coś koło kilometra. A to jest tylko jedna ściana.
Więc jest to dla ludzkiego umysłu nieosiągalne, żeby wyobrazić sobie, ile pracy w to włożono, nie wspominając już o tym, że na całej fasadzie nie ma centymetra kwadratowego niepokrytego rzeźbieniami. Ach, i maleńki szczegół, te ogromne, ogromne figury, które patrzą na ciebie z góry.
Co do tej kontrowersyjnej piramidy, ja absolutnie nic do niej nie mam. Mi się podoba. Wprowadza tam jakiś element zaskoczenia, bo zupełnie do reszty nie pasuje. Jedyne co ją łączy z całą resztą to to, że też jest wielka. Ale cały budynek jest idealnym dziełem sprzed wieków, a to jest nowoczesna, szklana piramida. Zupełny kontrast.
I to mi się podoba.
Chociaż właściwie wypadałoby wspomnieć o tym, że pomijając tą jedną właściwą, stoją tam też trzy mniejsze, nie uwzględniane na mapach. Ciekawe.
Teraz tylko zżera mnie ciekawość, jak jest w środku i co więcej, czy wszystko odpowiada temu, co było w "Kodzie Leonarda da Vinci". Może jutro się dowiem. Oby.
Co do Paryża i jego zabudowań, wszystko opiera się właśnie na kontraście. Z jednej strony znacznie przeważają stare, bogate, cudownie i precyzyjnie wykonane zabytki i kamienice, a z drugiej - nowoczesne obiekty, takie jak ta piramida albo Wieża Eifell'a. Wszystkie mają też to do siebie, że przytłaczają rozmiarem. Nie widziałam niczego mniejszych gabarytów pomijając kosze na śmieci, ławki i stragany ustawione wzdłuż najgłówniejszej ulicy Paryża - Champs Elysees, które były swoją drogą dość kiczowate. Wiecie, choinki, bombki, Mikołaje, a wszystko obsypane błyszczącym się dziko śniegiem. Słowem - Święta w pełni. I nie byłoby w tym nic ciekawego, gdyby nie fakt, że zupełnie się ich tu nie wyczuwa. Zacznijmy od tego, że został jeszcze jakiś miesiąc, ale nieważne. U nas też wszystko zaczyna się stosunkowo wcześnie, żeby ludzie zdążyli zakupić co należy. Ale dajcie spokój, tu jest wiosna. Jak w takiej atmosferze można przeżywać Święta, ja się grzecznie pytam? Chociaż jestem w stanie zrozumieć ten sztuczny śnieg. Brakuje im prawdziwego, więc muszą wesprzeć się na duchu atrapą. Bo nie wierzę, żeby tu mogło mieć miejsce coś zwanego "białym Bożym Narodzeniem". Najsmutniejsze jest to, że ci ludzie nie zdają sobie sprawy, jakie mają szczęście. Chociaż akurat Święta to jedyny okres, kiedy to białe coś jest przeze mnie niemalże pożądane. Ale nieważne.
Swoją drogą, sama nie wierzę w to, ile dzisiaj przeszłam. Z tego nieszczęsnego centrum do Luwru, z Luwru do egipskiego obelisku, od egipskiego obelisku ulicą Champs Elysees do Łuku Tryumfalnego, koło którego mieści się stacja RER'u (HA! Zapamiętałam!). Tym samym przemierzyłam trasę defilady przy narodowym święcie Francji, jak się okazuje. Czuję się zaszczycona, doprawdy.
W każdym razie nic dziwnego, że po powrocie myślałam, że padnę ze zmęczenia, chociaż niby pokrzepiłam się cheeseburgerem i jogurtem z owocami z MacDonald's (które, podwójnie, bo Baba zdała się na mnie), zamówiłam. Smakowało tym lepiej.
Wszystkie te architektoniczne cuda, które dzisiaj zobaczyłam, są raczej nie do opisania. Trzeba jechać i samemu móc na nie popatrzeć. Ewentualnie i w ostateczności znaleźć sobie zdjęcie. Mogę się jedynie zająknąć w kilku słowach o Champs Elysees.
Trzeba przyznać, że jest niesamowicie długa. I "niesamowicie" znaczy tutaj niesamowicie. Jak patrzę na moją mapę to dochodzę do wniosku, że ma długości tyle co dwa Luwry. Nawet nie próbujcie sobie tego wyobrażać.
Tylko pierwsza część została zanieczyszczona tym kiczem, o którym już wcześniej wspomniałam. Co do drugiej części przychodzi mi na myśl tylko jedno słowo - totalny prestiż.
Sklep za sklepem, sklep za sklepem za sklepem, kino, kamienica, restauracja, kamienica, sklep, sklep, sklep. I tak w kółko. A po drugiej stronie stoi najolbrzymiejsze sklepopodobne coś, Louis Vuitton, czy jakkolwiek się to tam pisze. Pierwszym określeniem jaki mi przyszło do głowy był snobizm. Coś do tej firmy mam, nic na to nie poradzę. Pewnie to przez te ich cholerne torebki, naszpikowane ichniejszym znaczkiem. Żeby każdy wiedział, że to jest torba L.V. Co od razu śmierdzi szpanem, jeśli o mnie chodzi. I czemu jestem totalnie przeciwna. Dajcie spokój, przecież to wcale nie wygląda ładnie czy coś. Ale przynajmniej mówi mi wiele o człowieku, który to nosi.
Wracając, cały czas wypatrywałam plakatów z "NM" tudzież reklamy Chanel, i jeśli chodzi o pierwsze, to się nie zawiodłam. Chociaż szczerze mówiąc spodziewałam się ich co pięć metrów, a widziałam zaledwie trzy, w tym jeden w czymś w rodzaju McDonald's, więc się nie liczy. Wygląda na to, że premiera nie jest takim wielkim wydarzeniem. A szkoda.
Tak myślę, że trzy dni na Paryż to prześmiewczo mało. Potrzebowałabym raczej trzech miesięcy, jak nie lat. Więc coś mi się widzi, że zaciągnę tu tych marnotrawców, zwanych moimi rodzicami, którzy wczoraj nawet nie oglądnęli "House'a". Bezsprzecznie.
* O Boże. Nie mogę ruszać ręką. Chyba oszaleję.

Aa, Muse. Nie powiem, coś w takim obrazie jak najbardziej jest. Zobaczysz, tak będzie wyglądało Twoje dorosłe życie Very Happy

Czy ja już pisałam, że uwielbiam te historie? Tak? Niemożliwe Very Happy

.

Fragment o robieniu zdjęć iPhonem jest świetny, po prostu spadłam z krzesła Very Happy

.

Ja chcę do Luwru!!! Choćby miało mnie to kosztować odpadnięciem nóg Very Happy