Radosna twórczość Elizabeth

no tak lazienk xD noorma ze sa fatalne ;D

z krzyzakami to zaszalas xD i te sprawdzenia na lotnisku nic fajnego xD
a z francuskim to ja napenwo bym sobie nie poradzila xD

W 90 % przypadków, bo czasami się zdarzają porządne. I tu się czegoś spodziewałam, a nie takie badziewie Very Happy

Weź, kurczę, ja się sama nie pojmuję, co ja robię i dlaczego. Potem mi to tylko miejsce zajmowało xD
A te sprawdzania są masakryczne dla niewinnych ludzi.
Jasne, dobrze, że to robią, no ale jednak Very Happy

Chociaż u nas to i tak jest nic, we Francji się zrobiło hardkorowo.
Wierz mi, ja też tak ledwo, ledwo. Poza tym, jakbyś się uczyła nawet trochę, to cośtam byś rozumiała. Aż tak źle nie jest.
Co prawda "cośtam" to jest co 100 słowo, ale w sumie zawsze coś, nie? xDD

Z moim dziadkiem i babcią jeszcze akcje będą, bo oni to do siebie mają Very Happy

Ja tam leżałam ze śmiechu przez większość czasu.
No więc właśnie, to jest dość przerażające, że od razu wiedzą, że jesteś alien, bo nie mówisz, jak należy. Ja się cholernie wstydzę do ludzi mówić, nawet tutaj, to co dopiero za granicą. No ale jak trzeba, to trzeba xD

Twoi dziadkowie to hardkory są Very Happy

Haha, można tak powiedzieć, można xDD

No ale dawaj dalej, ciekawa jestem coś tam nabazgrała Wink

CD.

Wylądowaliśmy w Paryżu, który wcale jak Paryż nie wyglądał, na lotnisku CDG. Nie pytajcie, co ten skrót oznacza, bo nie mam pojęcia. Wyszliśmy z samolotu, pożegnałam się grzecznie z przemiłym ludem z obsługi i nagle - Staszek zapomniał czapki. Ruszył z powrotem przeszukiwać samolot, a my stoimy i czekamy. Cała reszta grupy (bo owszem, jest taka. Jakiś trzech inteligentnie wyglądających profesorów w tym dwaj z nich z żonami. Tak zwane Kowalczyki, chyba wielcy przyjaciele Baby i Dziadka, jako że owa żona, Lidka, zwana raczej Lideczką, która wygląda tak, jakby miała pozytywne zaburzenia osobowości, zwracała się do Baby "kochana". Ten facet, Ryszard, nie zrobił na mnie żadnego wrażenia. Jest pan Rąsia, Palec czy jak mu tam było, nie pamiętam, który wygląda na miłego człowieka z nawiedzoną żoną. Z nią chyba naprawdę jest coś nie tak. Idzie jak zjawa, w ogóle się nie odzywa. Można się przestraszyć.
Chociaż podobno po kilku drinkach robi się normalniejsza.
Jest jeszcze jeden pan profesor, którego imienia nie znam zupełnie. Ale nieważne.), w każdym razie oni wszyscy już dawno się oddalili, co bardzo Babę zdenerwowało. Czapka w końcu znalazła się, owszem, w torbie z komputerem, którą Dziadek targał na plecach.
Zaczęliśmy szukać, dość nerwowo, jakieś way out na lotnisko, i w końcu, eureka! Udało się.
Lotnisko w Paryżu jest świetne - też czyste, też zadbane, przejrzyście zagospodarowane, ze wszystkim po drodze i masą ruchomych schodów i kierunkowskazów do RER'u (nie RAR'u), czyli naszego nowego środka lokomocji.
Ale nie to jest w nim najlepsze.
Najlepsze jest to, że w perfumeriach lotniskowych jest miejsce na reklamę w postaci jakichś dziesięciu plakatów, mniejszych, większych. I co wisi? A raczej kto?
KEIRA.
Z nowej kampanii dla Chanel.
Kilkanaście ogromnych zdjęć Keiry patrzy na mnie i po prostu zmusza do wyjęcia aparatu i obfotografowania ich, co oczywiście natychmiast zrobiłam.
No bo, nie żeby mnie to dziwiło. Wręcz się tego spodziewałam, jako że mama dwa lata temu we Francji na przystanku widziała zdjęcie z tej pierwszej kampanii, to ja, jadąc do Paryża spodziewałam się reklamy tutejszych perfum z pewną powalająco piękną Brytyjką.
Co nie znaczy, że się nie zachwyciłam.
Bardzo liczę na to, że to zdjęcie jeszcze gdzieś mnie znajdzie. Albo raczej, że to ja znajdę ja. W Polsce w życiu bym czegoś takiego nie znalazła. Never.
No ale wracając do tego, o czym pisałam poprzednio. Idąc owczym pędem skierowaliśmy się do miejsca, gdzie sprzedawano bilety, które zresztą zaraz zakupiliśmy. Co wymagało z mojej strony odnalezienia legitymacji. Wreszcie rozumiem, czemu był na nią taki nacisk. Chociaż z drugiej strony - czym im się naprawdę wydaje, że ja wiem, gdzie ją wcisnęłam i tak ot, na zawołanie wyciągnę?
Kiedy dostaliśmy te cholernie małe świstki papieru, które aż się proszą, żeby je zgubić, musieliśmy się sturlać z walizami po schodach na peron tego pociągu, co wcale nie jest takie łatwe, kiedy jednocześnie daje się znak do domu, że samolot się nie rozwalił (chwała niech będzie) i jest dobrze.
Sam peron był niesamowicie czysty i nie śmierdział, czyli coś absolutnie nie do pomyślenia. Teoria mamy, że tu będzie zupełnie inaczej, właśnie zaczęła się sprawdzać. Chociaż sam Paryż, a przynajmniej to, co widziałam, czyli w sumie bardzo niewiele, jest całe pokryte graffiti, a moje bystre oko ekologa wypatrzyło jakieś śmieci po drodze, ale powiedzmy sobie szczerze, gdzie ich nie ma?
Och, właśnie. NIGDZIE.
Sam pociąg jest pełen ludzi (bądź co bądź to chyba najgłówniejszy środek transportu tutaj) i jeździ się nim całkiem przyjemnie, pomijając przesiadkę z linii B na linię A, a stojąc na peronie skupiałam się głównie na tym, żeby jak najmocniej ściskać torebkę. Złodzieje są wszędzie.
Zauważyłam jeszcze jedną dość ciekawą rzecz na peronie o nazwie "Nation". Jako że w takich miejscach zawsze znajdą się bezdomni, bo tam jest ciepło i na dodatek istnieje szansa, że można coś od ludzi wydębić, a przynajmniej tak sądzę, Francuzi postanowili dać im trochę własnego miejsca na Ziemi i zbudowali im coś, co przypomina kilkakrotnie wydłużony przystanek autobusowy, ale podzielony ścianami może co dwa metry i bez dachu. W każdej takiej ścianie za to jest zrobiona dziura, w którą można włożyć głowę albo ręce, a na nich głowę, i spać. Chociaż nie wiem, jak to jest możliwe, biorąc pod uwagę niemiłosierny hałas, jaki wydają z siebie hamujące pociągi. Podziwiam tych ludzi, ja bym w takich warunkach nie wytrzymała.
Jak tak jechałam tym pociągiem to uderzyło mnie to, że oni mają zieloną trawę. Naprawdę. Ona ma tak zieloną barwę, jaką u nas przybierze za jakieś pięć miesięcy, jak dobrze pójdzie. Coś pięknego.
Jazdy do hotelu mamy coś ponad pół godziny + dwie minuty dojścia ze stacji do hotelu. On sam nie jest taki zły. Restauracja na przykład jest totalnie świetna. Ale... No właśnie, ale'ów jest kilka:
1. Pokój, który dostaliśmy jest klaustrofobicznie ciasny. I okej, od kiedy podnieśliśmy bunt i zażyczyliśmy sobie przeniesienia do pokoju naprawdę trzyosobowego, to dziewczyna (nie kobieta, bo to młode i niewinne) z recepcji przyszła i zrobiła magiczny trik - wyciągnęła znikąd drugie łóżko, tym samym pozbawiając mnie porządnego blatu do pisania. Chociaż zyskałam miejsce, żeby spać, a nie, tak jak to miało być na początku, gnieść się z Babą i Dziadkiem na tym jednym łóżku i walczyć o kołdrę.
Musiałam też z nią iść po trzeci ręcznik, bo niby mam swój, ale w końcu skoro za mnie zapłacili, to mi się należy.
Chociaż mamy telewizor.
2. W łazience ledwo da się obrócić.
No dobra, może trochę przesadziłam. Ale na długości moich dwóch korków i szerokości jednego upchnięte są kibel, umywalka i prysznic. Jak oni to zmieścili to ja nie mam pojęcia. Dzięki Bogu, że przynajmniej to ładne, nowe i błyszczące, bo zaczęłabym krzyczeć.
3. Okno da się otworzyć na jakieś trzy centymetry, resztę blokuje łańcuch.
Ja nie żartuję. Zabezpieczenie przed samobójcami?
Chociaż okno otworzyłam tyle, ile się da zaraz jak tu przyszłam, bo smród (dla odmiany) był nie do zniesienia. I ono otwarte będzie, świeże powietrze człowiekowi do życia potrzebne.
Poza tym, jestem pewna, że jutro będę miała napad astmy czy co to ja tam mam, bo co jak co, ale kurz tu jest na sto procent.
Podsumowując - jestem (prawie) w Paryżu. Spełniam jakieś swoje marzenie. Jestem ekstatycznie szczęśliwa.

Nie zabijajcie mnie za długość, błaagam Very Happy

Uspokój się z tą długością, ej Wink

Jest dobrze Very Happy

niezla ekipe wycieczkowa mialas ;D
noo wiadomo ze innaczej tam ;d lepiej xD mozna bylo sie spodziewac xD moze u nas za 10 lat tez beda lepsze pociagi itp xDD
co do plakatu keiry to fajnie ;d pamietam dawalas na forum zdjecie ;D
pokoj hmm.. ciasny no ale jakos daliscie rade. to najwzniejsze no i mialas gdzie spac ;D

Właściwie z tymi ludźmi to ja się nie zadawałam, bo kategorycznie odmówiłam Very Happy

A u nas może i będzie lepiej, ale nie sądzę, żebyśmy doszli do ich standardu.
Nawet jeśli, to i tak jesteśmy zapóźnieni xD

I właśnie, to, że było gdzie spać, to jest sukces wielki Very Happy

ee ja teraz za bardzo czasu nie mam bo sesja sie zbliza xD
ale potem zaczne powoli dokanczac ;D

Oh, to sesja ważniejsza, bez gadania Wink

Powodzenia tam, żeby dobrze poszło ;*
A jeśli o mnie chodzi to ja dalej bez pomysłu Rolling Eyes

Sesja Cię usprawiedliwia, Chelsea, to fakt Very Happy

W takim razie ja czekam Wink

I na nią, i na dokończenie jakieś.
Bez pomysłu powiadasz, Muse? Hmm.
Cóż zrobić, nie?
To u Ciebie to na wenę czekam, o Wink