Co aktualnie czytasz?

jak dobrze pamietam ;D w wakacje mialam przypomniec Liz że masz wypożyczyć Pólnoc i Poludnie - Johna Jakesa ;D

Zbieram się za Sapkowskiego i Wiedźmina xD

Aha, Chelsea, dzięki Ci wielkie ;*

Właśnie weszłam na stronę Empiku, żeby sprawdzić, i cholery nie mają nawet po angielsku. W żadnej księgarni książka się nie wyświetla. No ludzie.
W takim razie przy najbliższej okazji jak będę w mieście, muszę się wybrać do księgarni i zamówić czy coś.
Albo e-book. Ostatecznie Very Happy

A w między czasie znalazłam sobie następną lekturę - "Przeminęło z Wiatrem" Wink

Ja czytam, a raczej przymierzam się Very Happy

, do ''Komedii pomyłek'' W. Szekspira Smile

Wiem, dziwny wybór Razz

Zlota Kalifornia - John Jakes

Czemu dziwny wybór, Sylwuśka? Very Happy

Bo mało osób lubi typową klasykę, jaką jest Szekspir. Poza tym nie pisze on współczesnym językiem, co dla wielu osób jest wystarczającym powodem, aby nie czytać jego dzieł.

Niby fakt. I w tym jest problem, bo klasyka to klasyka, i lepiej byłoby się nią zainteresować. W końcu nie pierwsze lepsze próby jakiegoś wstawionego kretyna zostają w ludzkiej pamięci przez lata i trafiają do pewnego rodzaju kanonu, nie? Wink

No tak, język nie jest za łatwy. Ale znowu nie jest tak źle, żeby nie dało się tego czytać. Znaczy, oceniam po dwóch sztukach, które zdarzyło mi się przeczytać jako lektury, więc może nie do końca się znam Very Happy

Nie no, język nie jest za trudny, poza tym, przeważnie te trudniejsze słówka są wyjaśniane, jeśli masz książkę z opracowaniem. No, akurat ''Komedia pomyłek'' nie jest z opracowaniem, więc mam nadzieję, że wszystkie słówka zrozumiem Very Happy

To prawda, klasyka to klasyka i przez idiotów pisana nie była, chociaż nie powiedziałabym, że wszystkie utwory danego pisarza (akurat nie chodzi mi tu o Szekspira) zasługują na taki rozgłos jaki otrzymały. Ale nawet niektóre te współczesne książki nie zasługują, więc nie dziwi mnie to, że często nazwisko autora podciąga rangę dzieła, a nie wykonanie.

Zrozumiesz, zrozumiesz Very Happy

Odrzucanie książek przez grubość - Jezu, najgorsza zbrodnia. Ludzie nie wiedzą, co tracą.

Muse, spełniam Twoją prośbę i napiszę tu kilka słów na temat "Never Let Me Go", skoro już przeczytałam.
Ostrzegam, spoilery. Dużo spojlerów. Jeśli ktoś chce mieć jakąkolwiek niespodziankę co do fabuły w kinie, to radzę nie czytać.

Zacznę od tego, że chociaż książka do radosnych nie należy, i nie miała zupełnie nic wspólnego z happy endem, naprawdę mi się podobała. Brawa dla pana Ishiguro za pomysł, totalnie oryginalny, chociaż z drugiej strony przerażający - dzieci, sklonowane z innych ludzi (na dodatek niektórzy sądzą, że, pozwolę sobie zacytować kwestię Ruth - są "skopiowani z hołoty. Ćpunów, prostytutek, pijaków, meneli. Być może więźniów, pod warunkiem, że nie są stuknięci"), tylko po to, by zakończyć żywot jako części zamienne dla "normalnych" ludzi. Którzy wolą myśleć, że te ratujące życie organy biorą się z jakiejś próżni, a nie, że są okupione życiem kogoś innego, a jeśli już to do nich dociera, to bardzo powszechny jest pogląd pod tytułem "klony nie są ludźmi, nie mają dusz". I z taką opinią próbują walczyć nauczyciele w Hailsham, kładąc nacisk na to, żeby wychowankowie zajmowali się sztuką, co w pewien sposób miało udowodnić tym kretynom, że jednak się mylą.
A te dzieci dorastają w wielu przeznaczonych do tego domach, odcięte od świata zewnętrznego, od początku niby informowane o tym, co je czeka i do czego zostały stworzone, ale nie do końca. I ani jedno z nich nie próbuje się temu przeciwstawiać. Gdy ukończą 16 lat przenoszą się do Chałup, mają kilka lat dla siebie, żeby pożyć, po czym mogą albo natychmiast iść pod nóż, albo zostać opiekunami dla tych, którzy już zaczęli donacje.
I tak wygląda życie Kathy H. (w książce nie ma czegoś takiego jak nazwiska), narratorki, przedstawionej nam kiedy ma 31 lat, a od 11 pracuje jako opiekunka, jej przyjaciółki Ruth i Tommy'ego, najpierw obiektu drwin całego Hailsham, potem czegoś na kształt powiernika Kathy, następnie partnera Ruth, a ostatecznie miłości i podopiecznego panny H.
W kilku słowach o bohaterach - Kathy jest prostolinijna, empatyczna, naprawdę nic nie można jej zarzucić. Tommy najpierw jawi się jako chłopak z napadami agresji i brakiem jakichkolwiek zdolności artystycznych, jednak wszystko potem ulega zmianie i jest takim sobie sympatycznym człowiekiem. Ruth to jest osobowość. Zachowuje się trochę tak, jakby żyła we własnym świecie, uwielbia sprawiać pozory, raz jest prawdziwą przyjaciółką dla Kathy, chwilę później jest gotowa zrobić wszystko, żeby zaimponować weteranom kosztem wszystkich dookoła. Bywa po prostu wredna, i tyle. Krótko mówiąc, ma charakterek.
I tak, krok po kroczku i absolutnie nie chronologicznie dowiadujemy się, jak wyglądało i wygląda ich życie, przy czym szczególną uwagę zwraca się na coś, co nazywa się odroczeniem, i co może uzyskać kochająca się para, która tą miłość jakoś udowodni.

Okej, rozpisałam się. Więcej wam nie zdradzę Very Happy

Oj nie kochana, ja chcę mieć jakieś zaskoczenie w kinie Very Happy

Nie skuszę się Smile

No i bardzo dobrze, źle bym się czuła, gdybym Ci odebrała przyjemność oglądania, ot co Very Happy