Last Night / Tell me

no w końcu jakaś premiera ;D

3 klipy z Last Night:

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

EDIT:

Znalazłam jeszcze jeden klip na IMDb

[link widoczny dla zalogowanych]

Na internecie jest już ładna wersja z napisami Smile

Ja już widziałam,ale poczekam z opinią na was ;D
Jedyne co napiszę, to że BARDZO polecam ;d

Ja już dawno mam ściągnięte, ale jak na razie nie znalazłam czasu, żeby oglądnąć. Widziałam tylko pierwsze trzy minuty czy coś takiego, i ciężko było mi się oderwać. A jak, Chelsea, polecasz, to tym bardziej muszę się wreszcie za ten film wziąć Very Happy

Ja miałam obejrzeć film, ale komputer mi padł, więc teraz, używając starego laptopa, muszę na nowo ściągnąć film i, jak znajdę czas, obejrzeć.

A ja oglądnęłam i muszę powiedzieć, że moim zdaniem jest naprawdę, naprawdę dobry, niesie ze sobą niewyobrażalny bagaż emocjonalny, a po zakończeniu można tylko ślepo wpatrywać się w ekran zastanawiając się, jak ta historia skończyła się naprawdę. Poza tym, Keira wypadła świetnie; dobrze było ją zobaczyć w tak świeżym, nowoczesnym wydaniu Very Happy

W końcu, po miesiącu leżenia pliku na moim dysku od komputera, obejrzałam Last Night. Postanowiłam napisać kilka słów od siebie, lecz zanim zacznę, napiszę tylko jedno:

SPOILERY!!!!!!!!!!!!!!!

Oglądając bardziej współczesne filmy z Keirą, a raczej jej najnowsze produkcje (chodzi mi tu, oczywiście, o NLMG oraz LB), byłam do nich dość pozytywnie nastawiona. Niestety, oba filmy mniej lub bardziej mnie rozczarowały, dlatego też dość sceptycznie podchodziłam do Last Night, lecz... niepotrzebnie. Zdecydowanie to był najlepszy film z Keirą, w jakim ostatnio zagrała.

Może zanim przejdę do samej fabuły zwrócę uwagę na jeszcze jedno - na Keirę i jej współczesną rolę. Po tym filmie z ręką na sercu mogę powiedzieć, że chce Keirę oglądać jako zwykłą dziewczynę, która ma WSPÓŁCZESNE problemy (choć miłosne problemy są znane od dawna, więc nie są aż tak nowoczesne Very Happy

) i nie ZAWSZE wybiera miłość, tylko kieruje się bardziej rozsądkiem. Uważam, że Keira bardzo dobrze poradziła sobie z rolą Joanny. Poza tym było wiele ślicznych (wiem, trochę głupie określenie na ujęcia Very Happy

) ujęć z Keirą, za co podziękowania reżyserowi Very Happy

Szczególnie tych, kiedy Alex ogląda zdjęcia oraz wspomina swoje chwile z Joanną, gdy od niej odszedł na lotnisko.

Wracając do fabuły. Scenarzysta oraz reżyser wybrali najbardziej, a raczej jeden z najbardziej, banalnych tematów, który był już niejednokrotnie przerabiany czyli zdradę. Mimo wszystko, po obejrzeniu filmu, muszę przyznać, że wyszli z tego tematu obronną ręką. Uważam, że najbardziej oklepane tematy są najgorsze do zrealizowania, bo ciężko jest zaciekawić odbiorcę, który w zasadzie sam wie, jak historia się skończy. Na szczęście w ,,Last Night'' widz nie doświadcza tego przeżycia. Nie wiedziałam, prawie do samego końca, kto ZDRADZI. Przyznam się, że byłam na 99% pewna, że zrobi to Joanna, choć, gdyby się kierować stereotypami, powinnam postawić z Micheala, bo jest mężczyzną i bardziej można być pewnym, że to jego opanuje pożądanie. Mimo wszystko postać Micheala, poza tam jednym momentem, w którym Laura wspominała, że kiedyś chciał dotknąć jej kolana czy uda, była kreowana na uczciwego, trochę powściągliwego człowieka, który potrafi opanować swoje żądze, ponieważ wie, iż ma zobowiązania wobec żony. Miał ten człowiek w sobie jakąś... przyzwoitość... naprawdę nie wiem, jak to określić. Po prostu Joanna wydawała mi się bardziej skora to ominięcia pewnych reguł. Miałam wrażenie, że to ona ma słabszą wolę i im bardziej poznawałam jej historię i Alexa, sądziłam, że ona kocha Micheala, ale na swój sposób albo nawet go nie kocha. Zresztą to opiszę trochę później. Wracając do tematu: naprawdę wielkie brawa dla scenarzysty. Scenariusz był przemyślany, był dobrze opisany i każda z tych 4 postaci, w szczególności Joanna, z czego się cieszę, była rozbudowana, dobrze opisana i dzięki temu wydawała się bardziej ludzka. Po prostu miała problemy tak wiele osobom dobrze znane, nie była ''płaska'' (w sensie, że człowiek może się utożsamić w mniejszym lub większym stopniu z bohaterem/rami). Scenarzysta LB powinien się uczyć od pani Massy Tadjedin (która, jak teraz sprawdziłam, jest zarówno reżyserem oraz scenarzystą filmu), bo to, co on zrobił z wątkiem Charlotte w LB, prosi się aż o pomstę do nieba.

W tym momencie dochodzimy do następnego wątku, który chciałabym poruszyć. Jest oczywiste, żę Micheal zdradził żonę z Laurą. Jednak czy Joanna zdradziła? Może jestem staroświecka, bo uważam, że pocałunki, w szczególności te bardziej namiętne, z innym mężczyzną niż z partnerem, są zdradą. Wiem, straszna ze mnie tradycjonalistka. Jednak uważam, że Joanna nie tyle zdradziła męża fizycznie, co emocjonalnie. Chodzi mi o to, że nie mówiąc mu o Alexie, który był jedynie formą pocieszenia, gdy zerwała z M., oszukała go i w pewnym sensie zdradziła. W zasadzie to ona zrobiła to pierwsza. Wiem, że wiele osób może powiedzieć, iż miała prawo utrzymać jej związek, który nie był w czasie, gdy była z Michealem, z A. w tajemnicy. Zresztą rozumiem, czemu tak postąpiła, być może, w jej sytuacji, zrobiła bym to samo, jednak M. miał prawo wiedzieć o Alexie. Oszukała go nie mówiąc mu o innym mężczyźnie, który odgrywał większą rolę w jej życiu niż M.... chociaż może nie w samym życiu, co w jej sercu, pamięci... po prostu był on dla niej ważniejszy. To było nie fair wobec męża, lecz mimo wszystko nie umiem jej za to potępić, choć niewątpliwie, przynajmniej wg mnie, można powiedzieć, iż w pewnym sensie zdradziła męża. I to jest najlepsze w tym filmie. Poznajemy historię zdrady, która nie do końca była zdradą, bardziej oszustwem, a mimo to przez cały film zastanawiamy się, które z nich zdradzi. Brzmi absurdalnie, prawda? Ale ja właśnie tak odbieram ten film. Za co kolejne brawa dla pani Tadjedin (btw. ona także napisała scenariusz do ,,Obłędu'', w którym grała Keira z Adrienem) Smile

Wcześniej wspomniałam już, że opiszę jeszcze relacje, a przynajmniej jak ja je odbieram, między małżonkami. Ponieważ i tak już się dość rozpisałam i pewnie wszyscy czytelnicy zasnęli w połowie moich wywodów, więc opiszę to w miarę krótko, a gdyby ktoś się wdał ze mną w dyskusję, do czego zachęcam Razz

, napiszę coś więcej. Jak już napisałam, sądzę, że Joanna nie kochała Micheala. Dlaczego? Wystarczy przyjrzeć się jej relacjom z Alexem. Poznajemy, podczas całego wieczoru, ich historię. Joanna rozstała się z mężem, pocieszyła się w Paryżu, później wróciła do M., ale nie zapomniała o Alexie. Wciąż go kochała, lecz powróciła do M. Z miłości? Wątpię. Micheal był po prostu tą bezpieczną opcją. Miał dobrą pracę (albo przynajmniej perspektywy na nią), kochał ją, dobrze się z nim dogadywała, rozumiał ją i potrafił pocieszyć (scena z późną kolacją po ich kłótni najlepiej to ukazuje), a przede wszystkim nie był kobieciarzem. Joanna nie musiała się obawiać, że pewnego pięknego dnia odejdzie z inną kobietą lub, co ironia, ją zdradzi. A Micheal? Kochał ją, choć niewiele wiemy, dlaczego się rozstali. Ale wrócili do siebie, tak samo jak po tej nocy.

I tu przechodzę już do końca. Jak to się w ogóle skończyło? Ujęcie butów, Keiry i... napisy końcowe. Jest to kolejny plus tego filmu. Czy Micheala, który, jak już wspomniałam, jest przyzwoitym człowiekiem, opanują wyrzuty sumienia? Opowie wszystko żonie czy zatai? Czy Joanna zdecyduje się opowiedzieć w końcu mężowi o Alexie? Uważam, że oboje zatrzymają swoje sekrety w tajemnicy. I może to nawet dobrze. Kto wie, czy nie będzie tak jak opowiadała Laura, że to wszystko po zdradzie się poprawi. Tylko jest jeden szkopuł... M. musiałby powiedzieć wszystko o tym Joannie, co jest raczej nierealne.... Dobra, kończę już z analizą, bo się chyba aż za bardzo rozpisałam (kto to przeczyta?).

Na koniec powiem, że podobało mi się nakręcenie przyjęcia i te przerywniki w taksówce. Były świetne, pokazywały emocje pary po wyjściu z imprezy. No i niektóre ujęcia Keiry. Rola aktorów też bardzo dobra, choć film głównie ratuje scenariusz i, jak wspomniała Elizabeh, bagaż emocjonalny.

Przepraszam za post pod postem, ale znalazłam krótki wywiad z Guillaume Canetem, który wypowiada się o Keirze:

http://www.youtube.com/watch?v=umaVWcTAA54

Myślę, że warto to przesłuchać, choć w zasadzie są to tylko pochwały w stronę Keiry Very Happy

+ wywiad z Keirą na temat filmu oraz reżyserki (wydaje mi się, że już wstawiałam ten filmik tutaj, ale na wszelki wypadek, wstawię linka)

http://www.youtube.com/watch?v=8JbjZ3AYU7I&feature=related

Oraz następny wywiad tym razem przeprowadzony przez osoby z TODAY:

[link widoczny dla zalogowanych]

SPOILERY. Ciężko wypowiedzieć się o filmie bez nich, więc jeśli ktoś nie oglądał, niech czuje się ostrzeżony.

Absolutnie i bezwarunkowo zgadzam się z Tobą, Sylwuśka, co do Keiry we współczesnych rolach; kazała nam czekać na nie bardzo, bardzo długo i ze względu na żałośnie napisany scenariusz do LB nie pozwoliła do końca się tam docenić, ale Last Night pod tym względem był o wiele bardziej zadowalający. Była współczesną kobietą z krwi i kości zmagającą się z problemem tak odwiecznym, że aż dziw, że jeszcze nie do końca oklepanym - miłością, pokusą, zdradą - i poradziła sobie z tym fenomenalnie; była naturalna i przede wszystkim do bólu prawdziwa w swoich decyzjach i wyborach, i o ile nie można umniejszać jej zasług w powołaniu Joanny do życia w tak przekonujący sposób, kluczową rolę odgrywa tutaj - jak zresztą wspomniałaś - bardzo dobrze napisany scenariusz. Massa Tadjedin zasługuje na owacje na stojąco za stworzenie tak porażająco trafnego stadium ludzkiej psychiki bazując na pozornym banale, bez zgrzeszenia przewidywalnością i mało prawdopodobnym happy endem (jestem gorącą orędowniczką zasady, że wszystko dobre, co się dobrze kończy, ale nie wyobrażam sobie Joanny wracającej do Alexa, tak jak to "powinno być" - zepsułoby to emocjonalną głębię filmu i pozbawiło go przygnębiającej realności); postacie były nakreślone wyraziście, tak jak związki między nimi, każda wnosiła coś unikalnego, a dialogi - chwała Bogu - ani razu nie zabrzmiały sztucznie, żałośnie, pompatycznie ani łzawo. Osobiście uważam, że osiągnięcie czeoś takiego jest sztuką.

Ponieważ oglądałam ten pierwszy wywiad, który podałaś niżej, gdzie Keira nie bawi się w owijanie fabuły w bawełnę, nie było mi dane doświadczyć niepewności i napięcia związanego z nieustannym zgadywaniem, kto się ugnie; wiedziałam że to, że Michael, chociaż - jak słusznie zauważyłaś - był bardzo porządnym, prostolinijnym człowiekiem oddanym swojej żonie i na pierwszy rzut oka niezdolnym do zrobienia jej czegoś takiego, prześpi się z Laurą jest tylko kwestią czasu i jej natarczywych flirtów, a Joanna nie. Co sprowadza nas do wcześniej wspomnianego pytania przewodniego: które z nich zasłużyło na większe potępienie? Popieram Cię w staroświeckości i tradycjonaliźmie, Sylwuśka, których swoją drogą nie uważam bynajmniej za nic złego, i uważam, że chociaż skończyło się na pocałunkach, była to zdrada, i to pod paroma względami bardziej dotkliwa od tej Michaela; podczas gdy on stracił samokontrolę i poddał się pożądaniu, ale zrobił to bez głębszego podtekstu emocjonalnego - ot, przypadkowy, przygodny seks z atrakcyjną koleżanką, do której czuł tylko pociąg fizyczny, ona spędziła wieczór z Alexem wiedząc, że pomimo upływu lat dalej kochała go bardziej niż własnego męża, i chociaż nie pozwoliła sobie na to, na co pozwolił sobie Michael, te pocałunki w gruncie rzeczy znaczyły o wiele więcej. Nie próbuję go usprawiedliwiać, ani z niej robić tej "złej" - w końcu nie można zapanować nad swoim sercem, tylko nad czynami, a jeśli o to chodzi, Joanna była najprzykładniejszą żoną jaką można sobie wyobrazić, chociaż faktycznie zataiła istnienie Alexa, za co można ją winić, ale jest to zupełnie zrozumiałe - usiłuję tylko w pokrętny sposób, gubiąc się w swoich wywodach stwierdzić, że oboje jakoś zawinili, i tylko od indywidualnego podejścia widza zależy osąd, co tak naprawdę jest gorsze.

Moim zdaniem zwróciłaś uwagę na bardzo ważną rzecz w relacji Joanna-Michael, a mianowicie fakt, że był dla niej "bezpieczną opcją"; nie pomyślałam o tym wcześniej, ale teraz, kiedy się nad tym głębiej zastanawiam, coraz bardziej dochodzę do wniosku, że masz w tym bardzo dużo racji. Joanna napewno szukała stabilności, czegoś, czego nie miała jak uzyskać w nieważne jak bardzo satysfakcjonującym pod innymi względami związku dwóch pisarzy, a Michael mógł jej ją dać. Nie posunęłabym się jednak do twierdzenia, że go nie kochała. Jasne, nie było to takie uczucie, jakie miała do Alexa, pierwszej utraconej i niezapomnianej miłości, ale nie wierzę, że byłaby z nim, gdyby było inaczej; może po rozstaniu (bardzo bym chciała wiedzieć, swoją drogą, co było jego przyczyną) rzeczywiście wróciła do tej wizji spokoju, bezpieczeństwa i stabilności, ale nie wierzę, że zdobyłaby się na to bez odrobiny miłości do Michaela.

Co do końcówki, to niedopowiedzenie jest moim zdaniem jedną z największych zalet filmu; osobiście skłaniam się jednak ku myśli, że Michael powiedziałby wszystko Joannie prędzen czy później, bo wygląda na człowieka, który nie umie żyć z wyrzutami sumienia, a ona odwdzięczyłaby mu się szczerością na temat Alexa, a ich związek po takiej próbie - jak powiedziała Laura - jeszcze bardziej by się scementował.

Jeszcze słowo końcowe na temat strony technicznej; aktorzy spisali się świetnie i w bardzo przekonujący sposób odegrali swoje role, jednak chociaż postać Alexa strasznie mi się podobała, tak samo jak jego relacja z Joanną, mam pewien niedosyt jeśli chodzi o chemię między Keirą i Guillaume Canetem - ciężko było mi tak naprawdę odczuć te emocje, bo tak mi do siebie nie pasowali. Wydaje mi się, że moje odczucia byłyby jeszcze bardziej pozytywne, gdyby zastąpił go ktoś inny. Ale, tak czy inaczej, podtrzymuję moją pierwszą opinię: bardzo, bardzo dobry.

Z tego pierwszego wywiadu wynika, że pani Tadjedin włożyła w ten film całą duszę i serce i muszę powiedzieć, że to było widać. Okazuje się też, że zależało im na tej realności, którą z takim uporem podkreślałam, i cieszę się, że udało im się ją tak przedstawić. Szkoda tylko, że na jakieś dwie minuty przed końcem filmik szlag trafia i nie ma dźwięku Rolling Eyes

Miło słuchać pochwał na temat Keiry od pana Caneta, tak samo jak samej Keiry w wywiadzie dla Today.

Ludzie, ale się napisałam Very Happy