Incepcja/Inception

Opis (filmweb.pl):
Światowej sławy filmowiec Christopher Nolan wyreżyserował film z gwiazdorską obsadą, który zabiera widzów w podróż dookoła ziemskiego globu oraz w głąb intymnego i nieskończonego świata snów. Dom Cobb (Leonardo DiCaprio) jest niezwykle sprawnym złodziejem, mistrzem w wydobywaniu wartościowych sekretów ukrytych głęboko w świadomości podczas fazy snu, kiedy umysł jest najbardziej wrażliwy. Wyjątkowe umiejętności Cobba uczyniły z niego ważnego gracza w świecie szpiegostwa przemysłowego, ale i najbardziej poszukiwanego zbiega, a za swoją pozycję zapłacił utratą wszystkiego, co kocha. Teraz Cobb otrzymuje szansę na odkupienie. Za sprawą jednego, ostatniego zadania może odzyskać stracone życie. Musi tylko wraz ze swym zespołem dokonać rzeczy niemożliwej: zamiast skraść myśl, zaszczepić ją w śpiącym umyśle. Jeśli im się to uda, dokonają zbrodni doskonałej. Jednak nawet najbardziej precyzyjne planowanie nie jest w stanie przygotować ich na spotkanie z niezwykłym przeciwnikiem, który potrafi przewidzieć każdy ich ruch. Wróg, którego tylko Cobb mógł się spodziewać.

Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=vHr2upLcYHs

Oficjalna strona:
[link widoczny dla zalogowanych]

Z tego, co słyszałam jest to film, który można obejrzeć tylko raz, bo znając końcówkę to nie jest to samo. Niestety, widziałam samą końcówkę, gdy film był wyświetlany na TVN, więc raczej nie ma już sensu oglądać w całości. Szkoda, bo słyszałam same dobre opinie o tym filmie Sad

Szczerze mówiąc, oglądałam ten film ze trzy razy i fakt, że znałam zakończenie bynajmniej nie odbierał mi przyjemności - nie wspominając już o tym, że za każdym razem dostrzegałam i rozumiałam więcej. Poza tym, od którego dokładnie miejsca pechowo włączyłaś TVN? Bo może się okazać, że jeszcze nie wszystko stracone, tym bardziej, że zakończenie jest bardzo, bardzo niejednoznaczne - Nolan wręcz miał zamiar sprawić, żeby widzowie zastanawiali się nad nim i dochodzili do wniosku, co tak naprawdę się stało.

Jeśli to było pięć ostatnich minut, to wydaje mi się, że nie ma absolutnie żadnego powodu, żebyś go nie oglądała, tym bardziej biorąc pod uwagę to, że te dobre opinie nie mijały się z prawdą - ja osobiście uważam "Incepcję" za jeden z najlepszych, najbardziej oryginalnych i pomysłowych filmów, jakie w życiu widziałam. Jeśli wyrobisz sobie na jego temat podobne zdanie, to wydaje mi się, że nie zaszkodzi Ci, że w połowie dowiesz się, jakie pytanie stawiało zakończenie, a będziesz nawet miała więcej czasu, żeby się nad nim namyślić.

Tylko pamiętaj, żeby podzielić się wrażeniami, jeśli jednak się zdecydujesz, a może przeprowadzimy podobną dysputę, jak przy "Last Night" Very Happy

Zanim wypowiem się na temat filmu, który nareszcie udało mi się obejrzeć, chce najpierw zaznaczyć, iż wprowadziłam Cię trochę, Elizabeth, nieświadomie w błąd. Nigdy nie widziałam końcówki Incepcji. Pomyliłam ten film z innym dziełem, w którym także zagrał Leonardo DiCaprio – Infiltracją. I o tym filmie słyszałam, że jest to bardzo dobry film, ale zobaczyć go można tylko raz, bo, gdy zna się końcówkę, cała ta historia przestaje być taka emocjonująca. Czy można to odnieść także w stosunku do Incepcji? Może, ale zanim o tym powiem, omówię najpierw inne czynniki.

SPOILERY:
Zacznę od pomysłu, który, według mnie, jest świetny. Naprawdę, wielkie brawa dla pana Christophera Nolana (a może lepiej wstrzymajmy się z tymi brawami, które pod koniec mojej wypowiedzi nie będą aż takie gromkie?), którego koncepcja na film jest dość unikatowa, przynajmniej ja nie spotkałam się jeszcze z takim pomysłem, choć pewnie było wiele podobnych lub może nawet i takich samych. To dla mnie ogromny plus; tym bardziej, że w dzisiejszych czasach, biorąc po uwagę różnorodność filmów czy książek, coraz ciężej jest stworzyć coś oryginalnego, niepowtarzalnego, jedynego w swoim rodzaju. I pewnym sensie udało się to panu Nolanowi. Ale czemu w tylko pewnym sensie? Otóż, pomimo wspaniałego konceptu, film praktycznie nie potrafił mnie zainteresować (postanowiłam mówić tylko w swoim imieniu), a co gorsze nudził mnie momentami. Te 2 i pół godziny, które poświęciłam na obejrzenie tego filmu, choć nie były zmarnowane, nie były wcale emocjonujące tak samo jak niezliczone sceny pełne akcji, których, według mnie, w pewnym momencie było aż za wiele. To jest akurat dla mnie minus. Nolan mógł jednak troszeczkę mniej skupić się na tego typu scenach. Owszem, cała historia musiała dość szybko toczyć od momentu zaczęcia gry, planu, ale gdybym nie widziała Artura, który po raz tam kolejny okłada następnego ochroniarza umysłu Fishera (że tak się wyrażę o tych mężczyznach) film na niczym by nie stracił. Co więcej, byłby jednak trochę krótszy, co, myślę, że wyszło by mu tak naprawdę na dobre, ponieważ, jak już wcześniej wspomniałam, zdarzały się momenty, w których się najzwyczajniej w świecie nudziłam. Odnośnie jeszcze akcji chciałabym zaznaczyć, że te sceny były dość dobrze zmontowane, lecz w pewnej chwili, jak dla mnie, nie ukazywali za długo tej sceny z wpadającą do morza czy tam rzeki furgonetką, co spowodowało, że zdążyłam o niej zapomnieć i to wcale nie dlatego, że tak akcja mnie zaintrygowała. Nie, po prostu fakt, iż oni są w tym samochodzie, uciekł z mojego umysłu. To chyba niezbyt dobrze, prawda?

Odnośnie scenariusza muszę przyczepić się jeszcze do jednej rzeczy. Panie Nolanie przesadził pan w pewnych momentach z natłokiem informacji. Czy Ty też tak miałaś, Elizabeth, gdy po raz pierwszy oglądałaś te dzieło? Niby wszystko rozumiesz, fabuła oraz cały ten wątek ułożył Ci się w głowie, a tu nagle dowiadujesz się o jakimś tam limbo? I napływają do Ciebie inne informacje z tym związane? Może mój umysł był aż tak wymęczony innymi, bardziej wymagającymi filmami (w końcu nad Bergmanem trzeba się trochę zastanowić), że te limbo i inne związane z tym wiadomości były dla mnie w pewnym sensie maksimum informacji? A raczej były ponad maksimum. Jak dla mnie Nolan mógł bardziej rozłożyć te wiadomości, bo od tego momentu, praktycznie niczego nowego się widz nie dowiaduje (prócz strategii pt: Pan Charles). Gdyby trochę wcześniej było wspomniane te limbo albo chociaż została zasugerowana możliwość śmierci, byłoby to dla mnie lepszym rozwiązaniem. Ale to raczej już taki szczegół, który, być może, przeszkadzał wielu osobom lub tylko mi.

Ale zamiast tego scenariusz broni się w innych momentach ( i montaż tego filmu, także). Może najpierw zacznę od sceny, która w szczególności mi się spodobała czyli Ariadna ''buduje'' własny świat na podstawie świadomości, snu Doma (chodzi mi o scenę, gdy przenosi ulicę na ich głowami, co wygląda jakby byli w czymś w rodzaju miastowej kostki). Jedna z lepszych scen z tego filmu, co ukazuje nam, że to jest jednak gatunek s-fi (który, pomimo tego, iż nie przepadam za tym gatunkiem, nie przeszkadzał mi w tym wypadku. Co więcej, nie odczułam zbytnio tego faktu). Naprawdę, scena godna odnotowania i zapamiętania. Ale wracając do scenariusza, najlepszym wątkiem, co pewnie nie będzie zdziwieniem, jest wątek Doma i jego żony, Mal. Podobało mi się to, że w pewnym sensie chce się od niej uwolnić, być wolnym, cieszyć się życiem, a także własnymi snami, lecz z drugiej jego podświadomość mu na to nie pozwala. Nawet odniosłam takie wrażenie, że Dom nie próbuje z tym walczyć i stara się ją przywołać. Tak jakby sen był dla niego rodzajem jednocześnie ukojenia oraz bólu. Nie może zobaczyć w rzeczywistości swoich dzieci, ani w snach ich twarzy, więc szuka dobrze znanej mu twarzy swojej żony. To ona jest dla niego wspomnieniem tych wspaniałych chwil; być może to właśnie w jej rysach szuka podobieństwa swoich dzieci i na podstawie jej twarzy wyobraża sobie, jak one obecnie wyglądają. Bo skoro nie ma nadziei na to, że może być z dziećmi to dlaczego nie może być chociaż w snach ze swoją żoną? Pewnie dlatego potrafił się od niej uwolnić (świadomość, że zobaczy dzieci mu w tym pomogła). Naprawdę o tym wątku można wiele powiedzieć, ale nie będę się już bardziej rozpisywała. Jak dla mnie najlepszy wątek. I to nie tylko ze względu na rozpisanie postaci, ale także gra Leonarda i Marion dużo wniosła ( ucieszyłam się, gdy zobaczyłam, że Cotillard tam gra, bo bardzo ją lubię).

Skoro jestem już przy grze aktorskiej to powiem tylko tyle, że wszyscy zagrali dobrze, ale nikt nie zagrał wybitnie. Nikt nie zawiódł, ani nie zachwycił. A szkoda, bo mieli ogromne pole do popisu. Choć miło było zobaczyć ponownie na ekranie Ellen Page, którą pewnie większość z nas pamięta jako Juno Very Happy

Na koniec wspomnę tylko, że strasznie podobała mi się postać Eamesa, który miał chyba z nich wszystkich największe poczucie humoru, które przypadło mi do gustu.

A czy film można obejrzeć tylko jeden raz? Zdecydowanie nie. Można go oglądać wiele razy, jednak moja przygoda z Incepcją zakończy się zapewne na jednym seansie. Film jest dobry, jednak nie na tyle, bym włączyła go ponownie.

Gdybyś Elizabeth chciała w szczególności poruszyć jakiś wątek, to pisz śmiało Wink

Ja już końcówkę mojej opinii pisałam w skrócie i dość chaotycznie, a to ze względu na to, że jestem zmęczona, a jutro rano muszę wcześnie wstać.

Ach, zapomniałabym – muzyka fantastyczna. Bardzo nastrojowa i idealnie pasowała do filmu. Brawo, Hans, i tym razem nie zawiodłeś Wink

(Choć w Piratach trochę zawiódł – chodzi mi OST).[/b]

Widziałam ten film w kinie, ale nie bardzo mi się podobał. Aktorsko bez zarzutu, efekty wizualne - genialne, ale po prostu się nudziłam. Może gatunek sci-fi jest nie dla mnie Wink

Korzystając z tego, że dzisiaj udało mi się odświeżyć "Incepcję", mogę wreszcie odpowiedzieć na Twoją recenzję (przepraszam, że zajęło to tak dużo czasu, ale najwyraźniej nie umiem inaczej Very Happy

), co też uczynię. Zawiera coś zwanego spoilerami, ostrzegam.